Diplomlaboraĵoj

Volapük, Esperanto, Ido, Interlingue/Occidental, Interlingua - kvin planlingvoj

La verko konsistas el enkonduko, 12 ĉapitroj kaj aneksaĵoj. En apartaj ĉapitroj, mi skizas pri la historio de la planlingvoj, pri diversaj opinioj de lingvistoj rilate al la planlingvo kaj pri la uzataj de mi terminoj. Poste sekvas apartaj ĉapitroj dediĉitaj al la kvin planlingvoj, kiujn mi priskribas.Tiu ĉapitro konsistas el mallonga informo pri la aŭtoro(j), historio de la lingvo kaj movado, sciigoj pri ĝia apliko.Sekvas pli-malpli detala priskribo de la lingvo mem (fonetiko, ortografio, morfologio, sintakso). En la fino troviĝas konkluda ĉapitro.

La bulgara revolucia Esperanta gazetaro dum la periodo 1929-1934

Analizo de la periodaĵoj de laborista Esperanto-movado en Bulgario: -enhavo;-lingvaĵo;- teknika aranĝo;- propaganda direkto;- disvastiĝo;-edukinfkuo al la legantaro;-persekutado fare de polico kaj tribunalo. La aŭtorino analizas la revuojn "Balkana Laboristo" (1929-1930), "Meĵdunaroden Rabslkor"(Internacia Laborista-Kamparana Korespondanto, (1933-1934 ) kaj la organizan bultenon "Informilo de CK de Bulgara Laborista Esperanto-Asocio, BuLEA (1933-1934--)-. En la enkonduko (5-13) , ŝi koncize karakterizas la historian fonon, montras suspektemon de la bulgara polico pri la "komunisma Esperanto" kaj skizas evoluon de Esperanto en Bulgario post la liberigo el la turka jugo. En la unua parto (13-33) la aŭtorino priskribas rolon kaj laboron de la kvar menciitaj revuoj kun multaj citoj kaj fakto-indikoj. La dua parto (34-63) elekte priskribas plej gavajn temojn traktitajn en la gazetoj (laborista Esperanto-movado klasbatala, perado de korespondmaterialoj pri Sovet- Unio, pri la Lepsika proceso kontraŭ Dimitrov) En la tria parto (63-74) ŝi tuŝas kelkajn ĵurnalismajn aspektojn de la esperanlingva gazetara agado.

Problemoj de la internacia lingva komunikado tra la jarcentoj

"La diplomitino en la unua parto faras superrigardon pri la solvo de internacia komunikado de la antikva tempo ĝis la 17-a jarcento. Poste ŝi analizas la ideojn de Descartes 'dekart) kaj Leibniz (lajbnic) kaj ties influon al la projektoj pri artefarita lingvo ĝis la 19-a jarcento. Kaj fine Ampova analizas la du realigitajn lingvojn Volapuko kaj Esperanto. Pli detale ŝi priskribas la strukturon de Esperanto kaj argumentas la kaŭzojn, kiuj certigas al ĝi utiligon pli ol jarcenton". (Rumjana Lazarova: recenzo en Bulgara Esperantisto, n° 12/1990)

Adapto de pruntvortoj en esperanto

Ĉu Esperanto? Kiu lingvo estas tiu?

Konsiderante la mankon de verkoj, kiuj traktas pri Diskurso-Analizo rilate la diskurson pri disvastigo de Esperanto, ĉi tiu tezo havas kiel ĝeneralan celon analizi la diskurson pri disvastigo de Esperanto de L. L. Zamenhof, problematigante la reprezentadojn, kiuj aperas per la efikoj de signifo pri la lingvo. La korpuso konsistas el sep eltiraĵoj el tradukita versio de la teksto “Esenco kaj estonteco de la ideo de lingvo internacia”. Ĝi baziĝas sur la hipotezo, ke la lingva prezento en la disvastiga diskurso de Esperanto transiras pozitivisman interdiskurson kaj koloniismajn kaj naciismajn diskursajn formaciojn, kiuj, ekskludante temojn pri subjektivigo, identeco kaj lingvokultura diverseco, povas rezultigi neakcepteblon de la propono de internacia lingvo. Por atingi la proponitan celon, la analizo estis farita surbaze de la arkegenealogio de Foucault kaj de la perspektivo de la franca skolo de Diskurso-Analizo. La problematigoj estis efektivigitaj sur la lumo de teoriuloj kiel Auroux (1998; 2008), Gadet kaj Pêcheux (2010) kaj Milner (2012) por pripensoj pri "universala lingvo"; Authier-Revuz (1990; 1998), pri heterogenecoj en diskurso; Foucault (2009;2010; 2014; 2016; 2017a; 2017b ), por subteni la analizon, bazitan sur arkeologio, potenco/scio-rilatoj, rezisto kaj subjekto; Coracini (1991), por trakti politikan diskurson kaj sciencan diskurson; inter aliaj. La tezo estas dividita en tri ĉapitrojn. La unua prezentas la produktokondiĉojn de la diskurso de Zamenhof; en la dua, estas prezentitaj la teoriaj metodologiaj aspektoj, kiuj gvidas la esploradon; kaj la tria estas la analizo mem. En la analizo, per la efiko de signifoj, el la diskurso de Zamenhof aperas jenaj lingvaj reprezentadoj, kiuj estas ankaŭ reprezentoj de Esperanto kiel internacia lingvo: a) kiel publika spaco, kiu permesas politikan ekzercadon, per politiko de amikeco; b) kiel "lingvo-nacio", "imaga teritorio"; c) kiel reala situigebla spaco por poziciigi rilatojn, "glosotopio"; kaj d) kiel translingvo "per se". Surbaze de la konfirmo de la hipotezo, oni komencas de la tezo, ke potenco/scio-rilatoj estas konsiderinda obstaklo al la adopto de Esperanto kiel internacia lingvo, precipe kiam la disvastiga diskurso prioritatas la pozitivisman interdiskurson, marĝenigante la problemigon de identecaj problemoj.