Diplomlaboraĵoj

La kulturo de Esperanto

Ekzameno de spontanee asociitaj virtgrupoj el la Esperanto-lingva vorttrezoro de la gelernantoj (Baze de la materialo de l' internacia eksperimento)

Esperanto: lingvo kaj komunumo en la XXI jarcento

Antropologia esplorado pri la esperanta komunumo kaj la opinio de aliaj homoj pri kio estas esperanto. Oni kombinas serĉado de informo (libroj, artikoloj, ktp.), enketoj inter junaj homoj (17-29) ne-esperantistoj kaj intervjuoj pri esperantaj kaj ne-esperantaj de diversaj aĝoj. Oni komencas je la esperanta historio kaj lingvistiko. Poste, oni analizas la antaŭjuĝojn, kiujn junuloj havas pri Esperanto; la kialojn, kial ili forlasas Esperanton; la kialojn, kial ili ekas lerni ĝin; kia estas la komuna profilo de la esperantisto; kiel la interreton kaj la pandemion influis al la esperanta komunumo; kaj estas la hipotezo ke se la lingvo estus finfine internaciigita, la Esperanto komunumo (kiel ni scias) ĉesus senti sin tiel unuiĝinta (uzante la koncepton de "communitas" de la antropologisto Victor Turner).

Esperanto kaj gazetaro

Post la enkonduko, la aŭtorino priskribas la Esperanto-Movadon kaj eldonaĵojn dum burĝa kaj soveta periodoj de Litovio. Estas menciataj artikoloj de litovaj esperantistoj en internaciaj Esperanto-periodaĵoj, aparta ĉapitro estas destinita al aktiveco de litovaj esperantistoj en respublika gazetaro.

Esperanto, inter universalaj idealoj kaj lokaj kulturaj praktikoj. La kazoj franca, belga kaj brazila.

Bien qu’un nombre considérable d’études soient dernièrement consacrées à l’espéranto, celles-ci s’arrêtent dans leur grande majorité à la dimension linguistique, notamment au caractère propédeutique de cette langue. Les aspects culturels et identitaires sont omis, en négligeant le fait que, si l’espéranto est actuellement la langue construite la plus parlée au monde, elle doit en grande mesure son succès à la personnalité de son créateur, Ludwik Zamenhof. Celui-ci a formulé une philosophie appelée « homaranisme », par laquelle il concevait l’humanité comme une grande famille, indépendamment de l’origine ethnique, de la religion ou de la langue parlée des individus. L’espéranto surgit justement de son désir d’union de la famille humaine, dans le contexte de la montée des nationalismes à la fin du XIXèmesiècle. Depuis, il est devenu langue de diffusion de nombreuses idéologies, qui y voient un instrument propice à leur expansion. Actuellement, il compte des locuteurs répandus sur tous les cinq continents habitables. Cette recherche analyse les cultures espérantistes française, belge et brésilienne, en mettant en regard l’adaptation locale de l’espéranto et les constructions identitaires et culturelles internationales, favorisées par les congrès annuels mondiaux d’espéranto. À travers l’étude participative et la méthodologie qualitative, divers profils d’espérantistes sont analysés afin d’offrir une perspective complexe sur le monde espérantophone.